Ook een relax dag kan zwaar zijn!
Door: Peter Olthof
Blijf op de hoogte en volg Peter
03 November 2012 | Gambia, Kololi
Opzich is het hotel best wel dikke prima, het is 2 jaar oud, de eigenaar is rijk, zeer rijk, en als een speeltje voor zijn vrouw heeft hij maar een golfbaan opgezet.
De kamers zijn mooi, maar verwacht dus geen Europese standaard… iets wat totaal niet voor te stellen is, dat als je na de schoonmaak naar je badkamer komt, dat er lange zwarte haren liggen. Nou zowel mijn vader als ik, hebben die niet. Je krijgt elke dag schone lakens, een deken en handdoeken, maar ik vraag me af wat je met die deken moet. Het systeem van, het hangt dus niet vervangen kennen ze hier niet.
Al het personeel is zo ontzettend vriendelijk, iedereen, maar dan ook iedereen (nee ik lieg later in de week zullen we 2 mensen zien die niet lachen), zegt goede morgen, lacht, vraagt hoe het gaat. Als je nog bij je huisje bent, en de kamers meisjes komen er aan, dan vragen ze als je gaat, om hun de sleutel te geven, we noemen haar maar ons kamermeisje, begint die morgen een praatje met ons, en vraagt natuurlijk naar onze naam. Nou heet mijn vader Geert, zoals de meesten van jullie wel zouden weten, en eerlijk is eerlijk, voor buitenlanders is de harde G ongeveer het meest moeilijke uit te spreken, maar niet hier in Gambia.
Naast de vriendelijke personeelsleden, kamermeisjes en mensen van de receptie hebben we ook op het hotel secuirity, en we raken natuurlijk met het enige vrouwelijke personeelslid aan de praat, omdat ze de hele dag in de brandende zon zit, hebben we met haar te doen, dus geven we haar een blikje drinken, nouja normaal zou je zeggen een lief gebaar, maar hier werkt dat dus even anders.
Onze namen wist ze al, en ook dat we uit Nederland komen, maar na het geven van het blikje drinken hebben we haar steeds een praatje moeten geven, nou is dat op zich niet erg, maar helaas willen ze dan meer, eigenlijk geld, EN je e-mailadres, liefste ook nog je telefoonnummer. Wij doen op dat gebied maar een beetje schaapachtig, en houden een praatje met haar. Ze is Moslim, en zoals zovele Gambianen moet zij dus meerdere keren per dag bidden, maar dat wordt gewoon getolereerd tijdens werktijd, en ze begrijpt niet waarom dat wij het aan de ene kant vreemd vinden dat er op het park beveiliging is, zij en haar mannelijke collega’s zijn hier zodat wij rust hebben, niemand op het park komt (locals mogen alleen het park op, als ze hun identiteitskaart hebben afgegeven, zodat ze weten dat ze het park ook weer verlaten). Want in ons land heb je dat toch ook, als we dan uitleggen dat we dat alleen hebben op bedrijventerreinen, of bij evenementen, vraagt ze zich af of wij wel politie hebben, of militairen, we zeggen van wel, en ze besluit dan met de woorden dat we dan maar heel blij mogen zijn dat we uit zo’n veilig land komen, en ze moet verder met haar ronde.
Aan de ene kant hebben we medelijden met haar, wetend dat ze omgerekend maar 50 cent per dag verdiend, aan de andere kant willen we ook niet te veel onze gevoelens laten lopen, en laten zien, want dan komt ze steeds(dit is de tactiek van elke Gambiaan, ze zien ons, de blanke toeristen, echt als een bank, om geld en entueel spullen van te krijgen) en wij hebben zoiets van, misschien heel egoïstisch, wij zijn op vakantie, maar eigenlijk bovenal, we kunnen niet iedereen helpen. Daar zijn we gewoon niet rijk genoeg voor. Het schijnt zelfs zo te zijn, dat als mensen weten dat je iemand geld hebt gegeven, dat dat praatje dan rond gaat, en dan de volgende komt en dan de volgende en dan weer de volgende.
De dag bij het zwembad verloopt verder relaxed, we beginnen met een sessie van aqua-fitness, om dan maar weer te zonnen, nou in de schaduw, want het is gewoon niet uit te houden in de zon… Er zijn wel parasols, maar die bieden eigenlijk nauwelijks schaduw, dus we kiezen maar weer voor het ligbed, het tweepersoons hemelbed… Om half twaalf komt Five Star langs, om iedereen mee te laten doen aan de “Triviaaaah Quisssssss, no sleepieeeh sleepieeeh, ahaaaaaaaaaaaaah” en je gelooft het niet, maar van de 30 mensen in of om het zwembad, doen er echt 25 mee. Echt wederom hillarisch.
Bij sommigen vloeit het bier al rijkelijk(bij onze Nederlandse vrienden Marcel & Anita, die dus geen Rita blijkt te heten), dus je hoort continu, ahaaaaaah.
Daarna mogen we weer zwemmen, en kunnen we lunchen, nou ik heb deze vakantie nog nooit zoveel cola gehad, maar dat is echt een wonder middel voor je maag. Het eten is goed, zelfs tosti’s kennen ze hier, en je krijgt veel!!
We besluiten om dan toch na een tijd richting de supermarkt te gaan, immers moet er ook wat gedronken worden, bij de kamer en ja je kan niet alles via het hotel doen, dan betaal je, okay zei het naar verhouding natuurlijk, veel.
Als we het hotel willen verlaten, worden we natuurlijk weer aangesproken door de jongens van de taxi-centrale, of zoals ze dat hier noemen “Garage”.
We willen eigenlijk eerst geld wisselen, nou dat is ook een hele aparte belevenis, als je dat niet bij het hotel doet dan!
Naast de taxi-centrale is een hokje van steen, de western-union bank. Eerlijk is eerlijk, aan de ene kant geeft het weinig vertrouwen, er zitten mannetjes voor, maar we hadden gehoord dat het officieel is, en dat de rate beter is als die van het hotel, 1 euro, tegen 34 delasi in het hotel, tegen 37 delasi voor 1 euro, nou die keuze is natuurlijk snel gemaakt. Als je dus heen loopt, staat het mannetje op, doet de deur open, gaat achter het glazen loket, doet het loket open, en vraag wat we willen wisselen, toetst dit in op een rekenmachine, met een schermpje aan onze kant(nee niet op de kop).
Dit is de manier van geld wisselen in Gambia.
Pinautomaten zijn er niet, bedankt ING! Wel kan je met je visa-card terecht, daar zijn wel een soort pinautomaten voor, heb je echter een Mastercard, nou dan ben je net zo blij, als met je Pinpas… je kan dus geen geld krijgen! Kortom, euro’s meenemen, of op zoek gaan naar de Visa-banken, lekker handig!
Als je dus akkoord gaat met het bedrag wat je voor je euro’s krijgt, word er met een sleutel een lade open gedaan, en vliegen de briefjes van 50 en 100 om je oren. Hij telt het, en je moet het daarna zelf ook nog eens natellen. En je krijgt wel drie keer de vraag of het klopt. En natuurlijk komt ook weer de vraag waar we vandaan komen, als we antwoorden met Nederland, krijgen we het standaard antwoord daarop, “good people” . Hij bedankt ons echt wel vier keer voor de gedane zaken, en bedankt ons ook nog eens voor het vertrouwen, als wij zeggen, dat als hij niet te vertrouwen, dat hij dan ongetwijfeld vast niet voor het hotel zou mogen staan. Er komt een smile van oor tot oor, en hij zegt, daar heb je gelijk in.
Dan moeten we maar weer naar de jongens naar de taxi-centrale. We willen natuurlijk wat informatie op doen, want de volgende dag willen we een tour gaan maken. Maar we weten eerlijk gezegd niet we willen… We krijgen een heel verhaal, over dingen die we moeten zien, zoals het slaven eiland bijvoorbeeld… maar we krijgen wel het eerlijke antwoord, want we moeten eerst maar ons huiswerk doen, en dan horen ze het wel. Daarna krijgen we een hele uitleg hoe “the garage” werkt. En waarom we altijd voor een groene taxi moeten nemen.
We krijgen zelfs het logboek te zien, daarin worden alle ritten genoteerd, dus als we dan ook maar zouden vergeten, of niet tevreden zouden zijn, konden zij de driver aanspreken, zodat je dus je items terug zou krijgen, of eventueel je geld. Maar eigenlijk zou dat nooit gebeuren, want hun slogan is(en we zullen hem nog veel vaker horen) “your happyness is our happyness. When you are happy, we are and we know that you will go with us again.”
Ze zeggen ook, het seizoen is nu nog maar net geopent, dus de hoeveelheid ritten zijn nog niet zo groot. Daarnaast hebben ze vrijveel last van de touroperators, die bieden excursies aan voor een (en daar hebben ze absoluut gelijk in) voor een belachelijke hoge prijs. En maken de locals een beetje belachelijk, dat ze aan de ene kant niet echt goed te vertrouwen zijn, nouja de groene taxi’s een beetje, maar de rest niet.
Daarom proberen de jongens contact te maken met de hotelgasten(zeker mensen die nog niet met een mannetje op pad zijn geweest), maar sommigen zijn door de waarschuwingen bang. We leggen uit hoe dat dat komt, ook wij zijn gewaarschuwd, iedereen wil je vriend zijn, en dingen voor je doen, maar als je maar betaald(een eigenlijk logisch gevolg), maar niet iedereen heeft goede bedoelingen, we noemen het woord hustlers nog maar een keer. En zeker als je net in je hotel bent, kan je niet aan iemands hoofd zien, of er al dan niet goede bedoelingen zijn, en eerlijk dat ze zijn, geven ze ons wonder boven wonder gelijk ook nog.
Als we dan zeggen, maar als jullie niet eerlijke jongens zouden zijn, dan zouden jullie niet voor het hotel mogen zitten, zoals ons dat lijkt, komen er op vijf gezichten, want zoveel mannetjes zitten met ons, een smile van oor tot oor, en hebben wij hun dag gemaakt! Voldaan bij die gedachte zeggen we dat we richting de supermarkt willen, want anders hebben we geen water, en we nemen afscheid.
De locale supermarkt wordt gerund door mensen uit Libië, Gambia had in de tijd dat Kadaffi aan de macht was nauwe banden met deze meneer, er was zelfs het idee dat hij zou vluchten naar hier, maar we weten allemaal hoe dit afgelopen is!
Als we weer richting het hotel lopen, zwaait het checkpoint van de secuirity vriendelijk naar ons, en ook hebben we totaal geen last van opdringende mensen. En als we langs “the garage” lopen, wordt er luid geroepen “dadieeeeh, Petaaaahhh”, vergezelt met oprechte zwaaien, en glimlachen van oor tot oor.
Als we langs het zwembad lopen, worden we aangesproken door broer en zus.
Broer en zus zijn een heel apart verhaal, dat zal ik dadelijk uitwerken… Maar broer was ziek, diaree, koorts, nouja hij was volgens haar bijna dood. En ineens, het ging allemaal weer goed, we spraken met hun, over dat we morgen een trip wouden ondernemen, maar nog niet helemaal wisten wat, en zij zeiden tot ons, oh maar wij willen morgen ook een trip ondernemen, en voor we het wisten zaten we er aan vast, morgen gaan we met zijn vieren een trip ondernemen. We moesten natuurlijk nog onze vriend Cameon spreken, en onderhandelen over de prijs, en ook nog eten… Dus het plan is als volgt, we gaan eerst met Cameon om de tafel zitten en daarna met zijn vieren ergens heen te eten.
Gelukkig mochten we eerst nog wel even snel douchen!
Na een half uur, stonden broer en zus al voor onze deur te trappelen. We liepen het terrein af, nog net niet in draf, en ze beende meteen naar “the garage” Cameon was er niet, maar voordat ook maar een van de jongens hem kon bellen, had zus hem al aan de telefoon… En hij zou er met 10 minuten zijn . Broer ging toen maar snel geld wisselen, en wij drieën zouden wachten. Dan komt Cameon eraan, en volgens zus was het het beste dat we maar even in de lobby gaan zitten, want dan kunnen we rustig bespreken wat we willen. Immers wil Cameon niet op straat waar iedereen bij is, geldzaken bespreken, dus zo gezegd zo gedaan… in de lobby bespreken we dat we naar een schooltje gaan, want zus heeft iemand ontmoet die een schooltje heeft opgezet voor de meest kansarme kinderen. Daarnaast wil zus graag naar Serakunda-Market, dit is de grootste markt van heel Gambia. Om vervolgens naar de woodfactory te gaan, dat is in Bakau. Om als laatst naar de visserijhaven van Tanji te gaan. Wij vonden dit allemaal ideeën waar wij ons wel in konden vinden, DAARNAAST hadden we ook wel door dat zus niet teveel tegengas wenste te hebben….
Met Cameon bespreken we dit alles, en of we een mooie prijs kunnen maken. Cameon maakt de deal voor 2500 delasi, maar zus wil natuurlijk wel afdingen, helaas voor haar gaat de vlieger niet op. Cameon houdt voet bij stuk,maar goed we gaan er vanuit dat we toch een goede deal hebben gemaakt.
Dan moeten we maar wat gaan eten, en dat doen we dan maar bij Alibaba, want dat is volgens broer en zus erg goed, nouja dat wisten we natuurlijk al.
Cameon gaat in draf zijn jeep halen om ons te brengen, pap en ik voelen ons op dat gebied een beetje genant, maar ja dat is de Afrikaanse dienstbaarheid, daar verander je niets aan.
Voor 50 delasi worden we bij de deur afgezet, we hebben een heerlijk diner, onder het genot van live muziek, en engelse sex-toeristen…. Ofwel vrouwen van middelbare leeftijd met jonge mannetjes!
We bespreken onze plannen voor de volgende dag, en gaan dan redelijk op tijd weer richting het hotel, immers moeten we om negen uur weer paraat staan
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley