Dag 1 van de 2 daagse excursies met Kamo

Donderdag, de laatste donderdag die we in Gambia zullen doorbrengen begint vroeg.
Om 8 uur gaat de wekker, na het douchen gaan we maar ontbijten, want om half tien moeten we klaar staan voor het hotel.

Tijdens het ontbijt spotten we al vrij snel broer en zus, en die willen met ons ontbijten, nouja dat moet dan maar…. Omdat het even voor negen is, moet het allemaal ook nog eens snel snel, broer en zus gaan vandaag met de man van het hotel op stap, zij gaan zijn huis, en weet ik veel wat ze allemaal gaan…. Ik krijg het allemaal maar half mee, want ik heb ontzettend slecht geslapen en ben ook nog eens misselijk als de pest, van onder wat er uit komt is zo dun als water, en durf ook maar niet veel te eten, bang dat het dan van boven er ook weer uitkomt.

Zus praat me al bijna ziek, maar ik zelf blijf er vrij rustig en nuchter onder, immers ben ik al een paar keer misselijk geweest, en diaree is ook niet vreemd, mede veroorzaakt door de hitte(het is nog steeds 40 graden) en je drinkt 6x zoveel als normaal in Nederland. En ook is het eten anders hier, ik weet niet of het vetter is als bij ons, maar de olie die gebruikt wordt is zeker anders als het onze. Tevens, is de koelingstandaard hier anders, de kaas van het ontbijt bijvoorbeeld, dat is half gesmolten en staat ook niet in de koeling, en er vliegen her en der natuurlijk ook vliegen, maar zolang je maar flink cola drinkt, geen water uit de kraan, nou dan kom je een heel eind, en dat is nu bijna een week gelukt, dus zou dat nu ook wel goedkomen. En daar komt bij, ik ben er heilig van overtuigd dat als je afleiding hebt, je vanzelf beter gaat voelen.

Dan begint de tour, als eerste naar Banjul, wat ongeveer een half uur rijden is. Via de snelweg naar Banjul komt de koelte de Jeep lekker binnen, want ook vandaag is het weer eens heet!
De snelweg is van uitstekende kwaliteit, dus dat schiet wel op, het is veel minder druk dan in de plaatsen, dus ook dankzij dat gaat het sneller, maar toch is ook de snelweg een belevenis.
Je mag er dus gewoon lopen, en auto’s stoppen dus ook gewoon om mensen uit te laten stappen, of om in te stappen. Daarnaast zie je af en toe mensen gewoon oversteken, en ook staan er vrachtauto’s geparkeerd langs de weg, en soms hebben ze pech, en dan ligt de bemanning er letterlijk en figuurlijk onder de auto, soms om te repareren, maar vaak om in de schaduw te liggen.
Ook zijn hier weer de verplichte secuirity-points, maar toch gaat de reis wel voorspoedig.

De Arc de Triomph van Banjul is niet te missen, als je de stad binnenkomt rijdt je er bijna tegen aan.
Arc22, zoals het gebouw heet, staat aan de independence road, en is geplaatst ter nagedachtenis aan het feit dat de eerste president, die verworpen is en tevens verdacht werd van corruptie.
Het bedreden van het gebouw is slechts 25 delasi, en dan komt de vraag, of we met de lift willen of me de trap. We nemen de lift maar, immers is het gebouw 35 meter hoog. Als de lift open wordt gedaan door één van de medewerkers, breekt er spontaan een buis af.. slik als dat maar goed gaat, maar de man drukt op de 2 en stapt dan uit de lift, en dan mogen we met zijn drieën naar boven… Boven in is een soort museum, daar wordt de volksgeschiedenis een beetje uitgelegd, en het blijkt dat de Gambianen erg bijgelovig zijn. Zo zijn ze ervan overtuigd dat als je een soort ketting omdoet, gezegd door een medicijnman/vrouw dat je niets kan en zal gebeuren, er zijn verschillende soorten, enkele zijn ter bescherming van geesten, anderen brengen geluk, weer anderen gezondheid, vruchtbaarheid en ook is er één die je beschermt tegen kogels en messen.
Erg interessant allemaal, bijgeloof en natuurlijke dingen zijn zaken die ze hier heel hoog in hun vaandel hebben. Dan gaan we de toren nog iets verder op, vanuit links en rechts heb je een prachtig uitzicht over Banjul, en het wordt al wel duidelijk dat dit een veel armere plaats is als bijvoorbeeld Kololi, en qua grootte is het ook niet supergroot, er wonen volgens Kamo rond de 50.000 mensen.
Maar het beeld is prachtig, je ziet de haven, het strand, de huizen, erg leuk.

Dan gaan we maar weer verder, we rijden door Banjul heen, en inderdaad het beeld klopt, het is vrij arm. Ook zien we de markt, en deze is inderdaad kleiner als die van Serekunda.
We verlaten Banjul om te gaan naar Abuko Nature Reserve, dit is inderdaad een national park.
Als we de Jeep parkeren, zien we de aapjes al lopen, zelfs de rode aapjes die normaal vrij schuw zijn.
Ook hier kom je voor een appel en een ei binnen, en dan komen we als het ware een jungle in, als eerste moet je over een gammele brug, daar zijn nog enkele poelen, waar vis in zwemt, het grappige van deze vissen is toch wel dat ze met hun kop boven het water uitsteken, en dan achteruit zwemmen, erg bizonder.

Het pad van de jungle is smal, en met enige regelmaat zien we ook lianen, en dankzij de brandende zon is het ook bijzonder heet. Behalve de apen, zijn er ook ontzettend veel vogels, en termieten zijn er ook, er staan enkele zeer hoge termietenbulten. Behalve deze dieren zien we ook nog hagedissen, en spotten we een varaan.
De wandeltocht is ongeveer 3 kilometer, en het is bijna niet uit te houden, maar toch trotseren we de jungle. Midden in het park is dan en mogelijkheid om wat te drinken, en staan er enkele kooien met dieren, we zien bavianen, pelikanen, en in één van de hokken zitten hyena’s. De oppasser gaat het hok binnen om de vijf hyena’s te lokken, immers is er al ééntje, maar vijf is wel veel leuker voor de toeristen. Na ongeveer 10 minuten is het hem gelukt, en komen de beesten eraan, erg leuk om te zien.
Abuko Nature Reserve, heeft nauwe banden met de Beekse bergen, en die dierentuin heeft ooit een leeuw geschonken aan het park, maar helaas is dat dier ontsnapt, het was te slim, en omdat er grote paniek was en het dier niet te vangen was, is het uiteindelijk door militairen gedood, grappig verhaal.

Via dezelfde weg terug gaan we richting de Jeep en dan is het tijd voor Lamin Lodge.
Lamin Lodge is een plaats vanuit waar je met een bootje de rivier op kan. In Lamin Lodge wordt aan schelpenvissen gedaan, en dus bij aankomst zie je enorme bulten met schelpen liggen, de ene hoop dient voor verf, in de schelpen zit kalk natuurlijk, door ze te drogen en er een kleur stof in te doen kan je je huis verven, de volgende hoop is voer voor de kippen en nog een hoop wordt gebruikt voor terrassen, of zoals in Nederland fietspaden.

We moeten een boot nemen, maar we hebben de keuze uit verschillende soorten, een kano, roeiboot, motorboot, jacht… we nemen maar de motorboot, voor een uur, dus half uur heen en half uur terug zijn we dan 700 delasi per persoon kwijt, op zich best heel veel geld.
We varen, en dan kom je op het meer, waar het zo ontzettend stil is, je hoort alleen maar vogels, je waant je bijna in het paradijs. Overal zie Mangrovebomen, dit zijn bomen die in het moeras groeien, en op de stammen zitten later dan de schelpen vast gergroeid.

We gaan een geul in, die als het ware door de Mangrovebomen gaat, dit wordt ook wel de Mangrovetunnel genoemd, we varen nog wat door en we komen op een prachtig strandje uit, waar straks als het eb is de visser het water opgaan om schelpen te verzamelen.
We moeten het land op, want daar staat de heilige Boabab-boom, naar verluidt is de Boabab de oudste boom van Afrika, misschien wel ter wereld, en kan wel 1000 jaar oud worden, veel compounds zijn om zo’n boom gebouwd en ze zullen nooit gekapt worden, tenzij de boom dood is.
Het sap is helend, en goed tegen misselijkheid, en ook worden er offers naar toe gebracht.
In deze boom is enkele jaren geleden de bliksem ingeslagen, dus er is een holle ruimte. Omdat een Boabab-boom soms wel 9 meter breed is, kunnen we in de boom kijken, de mensen waren bang dat de boom dood zou gaan, maar wonder boven wonder is het weer tot leven gekomen, en groeit het weer aan, binnen in kan je schuilen tegen de regen, en je wordt niet nat, verteld ons één van de jongens van de boot. Onze crew bestaat uit 3 man. En ze laten ons daarnaast de kikkervissen zien die in de midder zwemmen, dit zijn echt halve kikkers, de voorkant, halve vissen, de achterkant. Daarnaast leggen ze ons van alles uit, hoe de visserij werkt en dat dit hun land is, waar ze rijst verbouwen en dat de 3 jongens bij de boom niets anders doen dan met een provisorische katapult de vogels verjagen. Dan vraagt één van de jongens of we het interessant om te roken via een traditionele pijp, dat is een uitgeholde vrucht, en daaraan zit een uitgeholde stengel, erg grappig.
als dat nog niet genoeg is, komen ze even later aanzetten met verse fles palmwijn, dat meoten we ook proeven. Verse Palmwijn is het lekkerst, dat is niet zo sterk, en heeft het minste alcohol, als het 2 dagen rijpt wordt het al sterker, en na 3 helemaal.
De verse is het meest verfrissend, en ja daar kunnen we ons helemaal in vinden. Het smaakt zoet, naar kokos, maar heeft af en toe ook een beetje een zure smaak,maar echt heerlijk!

Al met al duurt de tour veel langer als geplant, en ja daar komt de aap uit de mouw, het is niet erg dat het langer duurt, als we dan maar geld willen geven voor een rijstbaal, wat 1000 delasi kost. Nouja 1000 is nog altijd minder als 1400, maar Kamo die kijkt ons al aan, van dat is niet wat we gaan betalen, en bij 500 zegt hij dat is genoeg en dat geven we dan ook maar aan de jongens, dit moet echter wel op de boot gebeuren, want als we dat niet doen, zouden ze op de haven meer geld willen hebben, Nouja we hebben het maar te accepteren dat dit de manier is hoe zaken gaan in Gambia, als de boot weer aangemeerd is, nemen we afscheid van de crew… en dit was een hele mooie ervaring was, de jongens zijn allemaal zoals elke Gambiaan vriendelijk, lachend van oor tot oor, en allemaal roepen ze “Thank you dadieeeh, thank you Petaah” en we worden echt wel 100 keer gevraagd, ook tijdens de boottocht, of we het naar onze zin hebben, en dat Kamo de beste chauffeur is die er is!
Onderweg gaan we op een gegeven moment door een soort sloppenwijk, nouja zo noem ik de arme wijken maar, zodat de lezer die niet in Afrika is geweest, een beetje een beeld heeft hoe het eruitziet,
Kamo doet dit bewust, want iedere keer dezelfde weg is natuurlijk niet zo veel aan. Anyhow, in dit soort wijken is er dus geen asfalt, en de wegen zitten vol gaten en hobbels, en daarnaast krioelt het van de lopende en fietsende mensen, taxi’s, en spelende kinderen, en soms ook nog gewone auto’s. Dus rustig rijden is het devies, nou Kamo doet dat natuurlijk, maar achter ons rijdt een jeep, met toch nog enige hoge snelheid, en dan komt er een moment dat het misgaat, en ineens een knal, en ja de witte jeep heeft de achterkant van Kamo zijn Jeep geraakt, zowel de man, netjes in pak als Kamo stappen uit, gelukkig blijft Kamo vrij rustig, dus er vallen geen klappen! Kamo zegt tegen de man dat hij de volgende keer beter moet uitkijken en minder hard moet rijden, immers is het hier erg druk en zou hij net zo makkelijk een kind kunnen hebben aangereden.

Als ik dan vraag aan Kamo, hoe dat het gaat in Gambia, want als wij in Nederland een ongeluk maken, moeten we de politie bellen, verzekering etc… Het antwoord van Kamo luidt dan, ja dat is hier ook wel zo, maar jullie zitten bij mij in de auto, en dan zou het heel lang kunnen duren, en dat is niet netjes.

Tjaah, dingen werken in Gambia toch echt anders als in Nederland, maar we kunnen onze weg verder veilig vervolgen, en Kamo zet ons weer netjes af bij het hotel! En we spreken af dat we de volgende dag om half negen klaar zullen zijn, ai dat wordt ook nog vroeg opstaan tijdens de vakantie!