de eerste 2 dagen!

Zo en dan naar een lange, lange dag zijn we in Kololi,
Allereerst de treinreis, die was verschrikkelijk, immers was de trein zo ontzettend vol, dat zelfs Rita zou zeggen, “vol is vol”. Maar nee, toch werd er in elke plaats braaf gestopt, ondanks het feit dat zelfs de conducteur het niet zag zitten om de trein in te gaan.

Eenmaal aangekomen op Schiphol blijkt Corendon 2 balies te hebben, we nemen de gok en kiezen voor de rij die 6 keer zo kort is. Een goede keuze zo blijkt, want aangezien je je online moest inchecken, en wij dat dus braaf gedaan hadden, staan wij in de juiste rij. En dan blijkt ook nog eens dat de helft van onze rij zich niet heeft ingecheckt, dus uiteindelijk gaat het dan allemaal nog heel wat sneller.
Maar is het dan allemaal positief? Neen want zo blijkt ineens het toestel niet om 14uur te vliegen, maar om 16uur. Beetje jammer, ook al was het eerst bekend, toen was het wel weer 14uur en toen toch weer 16uur.
Nou dan doden we de tijd maar op schiphol, en aangezien Schiphol groot is, is het ook zo 15 uur en kunnen we aan boord van het vliegtuig…

En dan zijn we even voor drie bij gate 16, en daar zit al een hele groep mensen, uiteindelijk is er beweging en we mogen het vliegtuig in, dit duurt echter ook nog een hele poos, want alles wordt streng, streng gecontroleerd, en eenmaal door de gate mag je het vliegtuig nog niet in, want dat mag deel voor deel, je wordt op geroepen… Logisch, immers is het Nederlandse volk niet netjes en zal dus nooit netjes op hun beurt wachten.. Inmiddels wordt al wel duidelijk dat 16 uur nooit gehaald wordt.

Corendon is een maatschappij die nog maar een maand naar Gambia vliegt, en je merkt dat het vliegtuig er niet helemaal op gebouwd is, het is vrij krap allemaal, en eerlijk is eerlijk, niet helemaal nieuw meer, maar goed het is wel goedkoop, het eten is ook vrij goedkoop, het drinken daar in tegen is weer duur.

De vlucht gaat redelijk voorspoedig, en duurt slechts 6uur en 12 minuten. Helaas is we wel verschillende malen turbulentie, en dan om 22.45 zetten we voet aan de Gambiaanse bodem.

Het eerste wat me in het vliegtuig opviel was de straatverlichting, nu is dat voor ons heel normaal, maar ik had niet verwacht dat het zo nadrukkelijk aanwezig zou zijn, en dat er zo te zien ook veel wegen zijn.

Als het vliegtuig geland is, en de trap is aangekoppeld, mogen we het verlaten… en je krijgt daar een warmte klap, niet dat warm is, niet dat het heet is, het is ontzettend drukkend warm, gewoon niet eens lekker meer… en daar sta je dan in je lange broek, met sokken, trui en jas in de hand…
Vanuit het vliegtuig word je meteen de bus in geladen, en rijdt je naar de hal van het vliegveld, waar je een formulier moet invullen en dan door de douane, en dan mag je je koffer halen.
Dit klinkt allemaal nog “normaal”, maar het gaat toch heel wat anders te werk als in Nederland…

Je staat in de rij voor de douane, aan het einde staat er een streng uitziende militair, aan hem geef je je formulier en je paspoort, hij kijkt je aan, leest je formulier en je krijgt het terug, en dan mag je door lopen naar het douanehokje, om daar weer je formulier en je paspoort te geven, en dit wordt dan door één van de twee mannen in het hokje gestempeld en dan mag je doorlopen, naar de rollenband waar je koffers zijn..
MAAR, eerst moet je de mannetjes met de bagagewagens van je afslaan, want die willen je maar al te graag helpen, door je koffer aan te nemen(en dus geld van je krijgen). Dat gaat nog redelijk voorspoedig, totdat we in de rij gaan willen staan voor de bagagescanner, en dan trappen we toch in een mannetje, hij neemt onze koffers, en omzeilt zo de hele rij… ach ook niet verkeerd…
En dan zijn we in Gambia….. Vervolgens mag je je melden bij iemand die je kan vertellen welke bus je moet nemen.. Gelukkig staan we op de lijst en mogen we naar bus 5… Het mannetje gaat ons voor, en bij de bus aangekomen, wil het mannetje natuurlijk geld, nouja laten we dat maar doen dan, en we geven hem maar 5 euro, vervolgens wordt de koffer op het dak geladen(je bent in Afrika of je bent het niet) en ook dit mannetje wil geld… Zucht… Dan begint de bus te rijden, en we gaan van Banjul naar Kololi.

Het eerste wat opvalt, is de grootte hoeveelheid groen, er zijn bomen en grassen…. Ookal is het donker, dat valt me wel meteen op.
Daarnaast is het zo dat er een ontzettend grote hoeveelheid gebouwen is, wat in een slechte staat is, of nog niet eens af…
En dan zwijgen we nog maar over de grote hoeveelheid mensen langs de weg…. Met kraampjes, of gewoon ziten..
De touristguide vertelt wat dingen over Gambia, en binnen een half uur zijn we in het hotel, waarna de koffers van de bus worden gehaald, en we kunnen inchecken… Het Djeliba-hotel is vrij nieuw, dus de verwachting is vrij hoog…

We krijgen de sleutel, nadat je voor de zoveelste keer je gegevens hebt ingevuld… en dan is er een jongen die meeloopt, we hebben kamer 412, en we verlaten het hotel… langs het zwembad, langs 3 verschillende secuirity mensen, en dan blijkt kamer 412 een soort appartement te zijn, als het ware is het een soort straatje, met allemaal zitjes ervoor, erg schattig…

De airco is 10 euro per dag, maar de ventilator werkt ook prima… Volgens de mensen schuin tegen over ons was het vandaag 40 graden, en wordt het alleen maar warmer! Ai, maar de airco was niet echt noodzakelijk.

De kamer is redelijk ruim, eenvoudig, en je merkt toch dat de Afrikaanse standaard anders is als onze, het is schoon begrijp me niet verkeerd, maar toch oogt het minder als “bij ons”
Na de koffers uitgepakt te hebben, en onze lange broek ingeruild hebben voor een korte broek, besluiten we de bar maar te verkennen… Ookal is het volgens iedereen heel veilig, maar in het donker Gambia ontdekken lijkt ons niet helemaal zo slim. Daar komen we Marcel en Rita weer tegen, hun hadden we al ontmoet eerder op de avond, en we besluiten om de bar maar te verkennen, ook belangrijk, het Gambiaans bier Julbrew is goed te drinken,en kost maar 50 delasi, omgerekend 1,25.

Morgen meer, of straks.... we hebben al heel wat beleefd en gezien, maar internet is niet heel erg stabiel